De brave maatregelbewaarders vinden de zogenaamde ‘Corona gekkies’ een stel schapen. “Ze volgen elkaar een afgrond in met die complottheorieën van ze”. Maar een groot deel van de ‘Corona gekkies’ zegt het weer over al die mensen die met een mondkapje op in de rij staan voor de supermarkt. “Stuk voor stuk schapen, ik ga daar mooi niet aan meedoen”. Links en rechts zegt hetzelfde maar het tegenovergestelde en ik denk stilletjes in het midden: “Tegenwoordig zijn we allemaal een kip zonder kop, wat voor zin heeft het dan nog elkaar voor schaap uit te maken?”

Dat wij schapen zijn vind ik nogal een misvatting. Waren we maar zo zacht en onbedreigend. Dat we elkaar volgen klopt wel, daar hebben beide partijen gelijk in. We zijn nu eenmaal kuddedieren. Maar ik zie dat liever als iets positiefs dan iets negatiefs, hoe negatief het ook klinkt. Liever als iets dat ons bij elkaar brengt dan iets dat ons uit elkaar drijft als een soort herdershond, om maar even binnen die heerlijke metafoor te blijven. Dus dan zijn we kuddedieren. Dat zorgt er dan ook voor dat we elkaar keihard nodig hebben. Als het virus ons iets heeft bewezen in het afgelopen jaar was het dat wel: zonder elkaar kunnen we niet zoveel. Zijn we niet zoveel. Daar zit een ironisch tintje aan, want juist nu dat besef komt, mogen we elkaar amper nog zien. ‘They say it takes a village’, en juist nu we elkaar dienen te mijden zijn mensen meer en meer afhankelijk van elkaar. Niemand kan het nu nog alleen.

Hier wordt op allerlei mooie manieren vorm aan gegeven, hoe klein of groot ook. Zo zag ik op LinkedIn een aantal ‘hoge piefen’ toch wel een erg mooi bericht delen. En de 1 nam het dan weer over van de ander, en de volgende daar weer van. Het leek zich snel te verspreiden als een positief virus, en dat bericht hield ongeveer het volgende in:

Beste mensen in mijn netwerk,
Als je je baan kwijt bent of het gaat niet zo lekker en we hebben ooit samengewerkt, samen gestudeerd of onze paden hebben elkaar gekruist, neem dan contact met me op en laat me weten hoe ik je kan helpen.
-Kan ik je in contact brengen met een persoon of bedrijf?
-Kan ik je oproep binnen mijn netwerk verspreiden?
-Kan ik een LinkedIn aanbeveling voor je schrijven?
-Kan ik een aantal van je vaardigheden onderschrijven?
-Heb je behoefte aan een gesprek voor een positieve mindset? Wil je gebruik maken van een klankbord, een brainstorm of een tweede paar ogen?
Ik kopieerde dit bericht van een kennis, en moedig anderen aan om het van mij te kopiëren. We zijn een gemeenschap, en ik denk dat het belangrijk is om elkaar te steunen in deze uitdagende tijden.

Wijze woorden vond ik dat, want hoeveel fijner klinkt ‘gemeenschap’ dan ‘kuddedieren’?! En hoe behulpzaam is deze actie, ik zou bijna denken dat we wél zo zacht en onbedreigend zijn als schapen.

Naast deze grote actie lopen er vele anderen in hetzelfde laantje. Zoals de ‘Donate to this artist Button’ die muziek app Spotify begin Corona toevoegde aan hun app om de creatieve industrie te steunen. Door die knop kon elke gebruiker van de app een donatie naar eigen keuze geven aan welke artiest dan ook, zonder dat Spotify hier zelf onderweg iets van innam. De creatieve industrie en vooral de muziekwereld waren hard getroffen door het virus en haar maatregelen, dus die grootschalige hulp was hard nodig en zeer welkom.

In mijn persoonlijke leven heb ik ook mooie, steunende initiatieven gezien. Ik loop (sinds de horeca dicht is) langs de deuren om verschillende goede doelen te promoten en aan te bieden. Zo was ik ook aan het werk op de dag dat de tweede lockdown werd aangekondigd. Het was een maandag en al in de ochtend was er complete chaos. Voor ik überhaupt op het kantoor aankwam had ik al 10 belletjes gehad over het verzetten of afzeggen van afspraken. Dit gevolgd door discussie op werk; konden we wel werken? En tot hoelaat? Uiteindelijk viel het besluit dat we om half 7 zouden stoppen zodat iedereen de persconferentie in vrede kon bekijken. Ergens vond ik dat raar, we wisten toch allemaal al wat er gezegd zou worden.
Rond zessen stond ik samen met een collega voor een deur in Hilversum. Een leuk huis met schommels in de tuin en een aardige man die ons graag wilde helpen. Halverwege ons gesprek kwam zijn vrouw van achter het huis naar ons toe gerend. Ze leek in paniek en vroeg ons voordat iemand een ander woord uit kon brengen of wij babysitters waren. Mijn collega en ik lachen natuurlijk, en we legden uit waarom we wél waren gekomen. Daar voegde ik snel aan toe dat wij na die dag onze baan waarschijnlijk wel kwijt zouden zijn dus dat ik een oppasbaantje totaal niet erg zou vinden.
Ze waren in paniek door de onvoorziene lockdown en de gevolgen die het zou hebben voor hun thuissituatie zonder school voor de kinderen. Dus werden er telefoonnummers uitgewisseld, waar uiteindelijk niks mee is gebeurd, maar het idee voelde erg mooi.

Ook de Hogeschool van Utrecht ziet het probleem van ouders met jonge kinderen die door de lockdown thuis zitten en thuis les krijgen. Medewerkers van de HU hebben hier uiteraard ook mee te maken en dus organiseert de HU een service die eigen studenten aan HU-medewerkers koppelde als oppas, ondersteuning of hulp bij het les geven. Dat is een win-win, omdat veel studenten nu zonder bijbaan zitten door ofwel de nieuwe lockdown, ofwel de avondklok.

Daarover gesproken, de avondklok gaf door haar naarheid ook juist een mooie opening voor mensen om elkaar de zware tijd door te helpen. Zo gaan de laatste dagen in veel probleemwijken zoals Kanaleneiland (Utrecht) of de Bijlmer (Amsterdam) ouders en buurtbewoners de straat. Ze willen jongeren die willen rellen tegenhouden met hun woorden en bezorgdheid. Dit zodat er geen politie en geweld aan te pas hoeft te komen, iets waar ik immens blij van wordt. Dat door iemands klein, mooie actie zoveel voorkomen kan worden als rellen, geweld, vernielingen en aanhouding vind ik prachtig. En enorm tekenend voor deze tijd. We zijn toch echt op ons beste als we samen staan. Naast elkaar.

Ik was zelf een lange tijd als de dood om afhankelijk te zijn. Van mensen, van spullen, middelen, van gewoonten en van patronen. Ik wilde op mezelf kunnen bouwen, alléén op mezelf. Maar ook ik zie nu in dat dat niet werkt. En nog belangrijker, dat er geen hol aan is.
Daarnaast is het zoveel makkelijker om een ander te helpen dan jezelf dat als iedereen dat zou doen, iedereen altijd goed geholpen zou zijn. 1 voor allen en allen voor 1. Als schaapjes die de dijk over willen. We zijn namelijk 1, al wordt dat soms vergeten.

BlijNieuwsCollumn van Caya van Rossum. Delen is vermenigvuldigen! ??