Voor een fietstochtje mijn fiets klaargezet en naar buiten gereden. Daar zag ik voor het opstappen iemand op de grond zitten en met een poes spelen. Ze stond op en we maakten een praatje. Ze vertelde, dat ze haar hond miste, hij was er niet meer. Iedere dag maakte ze vier keer een wandeling net zoals toen hij nog leefde. Ze wilde direct weer naar het asiel om een lieve hond uit te zoeken. Haar man raadde haar dat af en dat leek me een goede raad. Eerst wat laten zakken en wennen aan het afwezige van haar dierbare hond.’ ‘Jij kunt zelf erover nadenken en je weet, dat hij wel gelijk heeft. Pas als je verdriet wat geluwd is, kun je je geven aan een nieuwe hond. Niet als therapie, maar als verwerkt verdriet en zo geef je je hond een nieuw leven, maar ook jezelf!’
Ze beaamde het en we namen afscheid ‘bedankt voor wat u zei, het helpt.’
Dit komt goed en haar nieuwe hond krijgt het fantastisch bij deze vrouw!
BlijNieuws van één van onze gewaardeerde redacteuren
