Lopend op straat overviel mij een stortbui, teruggaan of paraplu opsteken? Dat laatste deed ik en ging verder. Het was avond dus donker plus die regenbui, lastig en het stukje van de weg waar ik liep was ongelijk en er lagen hier en daar plassen, vervelend maar ik wilde naar die bijeenkomst. Ik zag de lichten van een auto op mij afkomen en stapte snel door. Te laat! Ik struikelde en lag languit in een plas!

“Gaat het, mevrouw?” klonk het naast mij. Ik keek op en nam de uitgestoken hand graag aan! Dit liep gelukkig nog goed af, alleen een schaafwond op mijn knie. De behulpzame man liep met me mee en ik gaf hem – na toestemming! – een arm en samen liepen we verder. Bij de brug ging hij rechtsaf en ik liep door, ik was er bijna. Ik realiseerde mij, dat deze behulpzame man voor mij was als engel in nood!

Geschreven door Marianne uit Gouda