Op de terugweg van de boodschappen en opeens was daar, heel zachtjes: ”euh…, Mevrouw”. Ik had het niet eens door en liep verder, maar draaide me kort daarna toch om. 2 Jonge meisjes liepen verder, schuchter. Ik vroeg of ze soms iets wilden vragen en ja hoor, daar kwamen ze. Ze vertelden me dat ze geld in wilden zamelen voor de Koala’s in Australië na de bosbranden. Ze lieten me zelf gemaakte geverfde kaarten zien, met lieve quotes – Dit is de Perfecte dag – en – Be Happy.
Ik had maar weinig kleingeld bij me , maar kon er toch twee kopen. Ze hielpen me uitzoeken (“die heeft wel een taalfout hoor, mevrouw!”). Met twee lieve kaarten en twee hele blije meisjes ben ik later verder gegaan. Ik geloof dat ze zelfs huppelden….
Ik ook… bijna.
BlijNieuws van één van onze redacteuren
