Eva Eikhout, programmamaakster, schrijfster en presentatrice, is geboren met korte armen zonder handen, en korte benen zonder knieën maar wel voeten. Haar leven bruist en dat dient zich niet zomaar aan. We spreken haar aan de vooravond van haar theatertour, Het leven is kort, net als ik!; over onder meer beperkingen, liefde en Tinder, haar inzet voor het Liliane Fonds en vooral haar enorme moed.

Door: Gijs de Swarte

We zijn in haar nieuwe appartement in een buurtje niet al te ver van de haven en het centrum van Amsterdam.
Of ik koffie wil? Ja. Graag. Maar, denk je dan, is dat niet wat veelgevraagd aan iemand zonder handen? En de ook aangeboden cappuccino al helemaal, met dat melk opkloppen en…
‘Zeg maar’, zegt Eva, de ‘zeg’ iets hoger dan de ‘maar’, waardoor er een aanmoediging in doorklinkt.
‘Doe maar zwarte koffie.’
‘Geen cappuccino?
‘Ehhh…’
‘Cappuccino it is.’
In een paar stappen is ze in de keuken, schuift soepel een krukje voor het aanrecht, klimt er op, komt even later terug met de cappuccino in een kop die ze tussen haar wang en haar arm heeft geklemd.

Geroutineerd

Het zijn zaken waarin ze geroutineerd is geworden. Het koffiezetten natuurlijk, maar ook het omgaan met hoe mensen op haar reageren. Vorig jaar verscheen bij Lebowski Publishers haar boek, Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen en de titel doet alle recht aan haar instelling. Ze heeft de bewonderenswaardige gave het handicap-gegeven te laten verdwijnen. De handicap is er niet nadrukkelijk niet, maar is er gewoon, met de nadruk op gewoon.
‘Weet je wat wel grappig is?’, zegt ze wat later in het gesprek. ‘Mensen gaan nogal eens op hun hurken zitten om met me te praten. En ik weet dat ze dat meestal
nog geen drie minuten volhouden. Ik zie de kramp van verre aankomen. Tegenwoordig zeg ik al gauw, hoeft niet hoor, blijf maar staan, gaat prima zo.’
Haar werk is seizoensgebonden en deze zomer had ze tijd om naar een paar festivals te gaan; Lowlands, Vierdaagse van Nijmegen, Zwarte Cross…
Eva: ‘Was allemaal geweldig leuk. Zwarte Cross is, denk ik, het meest toegankelijke festival van Nederland. Ze hebben daar de camping Rollywood, voor mensen die een rolstoel gebruiken; next level toegankelijk allemaal, supergoede sfeer, mega vriendelijk. Echt wel lekker om daar even helemaal in op te gaan. Kon ik wel gebruiken. Want wat er verder allemaal gaande is…’

Het wereldnieuws bedoel je?
‘Ja dat. Gaza, Oekraïne, Trump, stikstof, klimaat enzovoort. Je komt er niet omheen. Ik kan me echt voorstellen dat mensen ervan in een depressie raken. En ik begrijp dus niet – maar echt, ik begrijp niet waarom mensen hun eigen soort dat aandoen. Of dat je vanwege je geloof mensen wil uitsluiten die een andere seksuele voorkeur hebben. Wat hebben die mensen? Een soort leipe hechtingsproblematiek?’

 

Benieuwd naar het volledige interview met Eva? Lees het op de site van Optimist Magazine of de nieuwste editie van Optimist Magazine!