Is het een stem van ooit
die zindert in hun hoofd?
Door wat gedreven?
Zij, de wakenden,
die met de ogen van hun ziel
en handen nooit genoeg,
blijven omringen
dat wat zorg verdient
in deze wereld?

Zij toveren met tijd.
Zij breken hem in stukken
om steeds rond te komen.
Vertrouwd zijn zij,
als van nature,
met het oud geheim
van gave en van gratuïteit,
die mensen openvouwt
en bijna grenzeloos doet leven.

Voor wat zij doen
bestaan geen titels.
Noem het de naamloze
en kleine goedheid,
die niet voor zichzelf bestaat.
Maar waarmee men
soms bergen kan verzetten,
zonder het te weten.

Prachtig gedicht van Kris Gelaude (TGL juli-augustus 2015, pagina 112) dat we ontvingen als BlijNieuwslezersbijdrage