Liefde, het spijt me
Namens alle mensen
Die het doek sluiten
Ze zijn vergeten
Dat je altijd de harten voedt
Groot of klein
Ze zijn vergeten
Dat je de takken aan de bomen bent
Het kwetteren van de vogels
En de geur van de bloemen
Dat je de glimlach
Om de monden van de kinderen doet verschijnen
Je bent de fakkel voor de verdwaalde
In donkere nachten
Je bent het licht
Altijd, dag en nacht
Ik ken jou als korrel
Je verdroogt in de grond
Maar je komt groen terug
We zien jou in de tederheid van een moeder
In behulpzaamheid tussen twee buren
Ik zie jou in de vriendschap
Dat je naast jouw vriend staat
Tijdens de vernietiging
O mijn land
Op jouw grond wil ik bouwen
Steen op steen
Ik hoef alleen maar liefde in mijn hart te planten
Dan schijnt de glorie vanzelf in het land
Vandaag een pr8ig gedicht van Fouad Haidar, muziekinstrumentenmaker en schrijver-dichter uit Damascus (Syrië). Het gedicht ‘Liefde’ komt uit zijn bundel “Woorden van hoop” dat als ondertitel heeft “Een toekomst voor Syrië.”
