De brave maatregelbewaarders vinden de zogenaamde ‘Corona gekkies’ een stel schapen. “Ze volgen elkaar een afgrond in met die complottheorieën van ze”. Maar een groot deel van de ‘Corona gekkies’ zegt het weer over al die mensen die met een mondkapje op in de rij staan voor de supermarkt. “Stuk voor stuk schapen, ik ga daar mooi niet aan meedoen”. Links en rechts zegt hetzelfde maar het tegenovergestelde en ik denk stilletjes in het midden: “Tegenwoordig zijn we allemaal een kip zonder kop, wat voor zin heeft het dan nog elkaar voor schaap uit te maken?”

Dat wij schapen zijn vind ik nogal een misvatting. Waren we maar zo zacht en onbedreigend. Dat we elkaar volgen klopt wel, daar hebben beide partijen gelijk in. We zijn nu eenmaal kuddedieren. Maar ik zie dat liever als iets positiefs dan iets negatiefs, hoe negatief het ook klinkt. Liever als iets dat ons bij elkaar brengt dan iets dat ons uit elkaar drijft als een soort herdershond, om maar even binnen die heerlijke metafoor te blijven. Dus dan zijn we kuddedieren. Dat zorgt er dan ook voor dat we elkaar keihard nodig hebben. Als het virus ons iets heeft bewezen in het afgelopen jaar was het dat wel: zonder elkaar kunnen we niet zoveel. Zijn we niet zoveel. Daar zit een ironisch tintje aan, want juist nu dat besef komt, mogen we elkaar amper nog zien. ‘They say it takes a village’, en juist nu we elkaar dienen te mijden zijn mensen meer en meer afhankelijk van elkaar. Niemand kan het nu nog alleen.

Hier wordt op allerlei mooie manieren vorm aan gegeven, hoe klein of groot ook. Zo zag ik op LinkedIn een aantal ‘hoge piefen’ toch wel een erg mooi bericht delen. En de 1 nam het dan weer over van de ander, en de volgende daar weer van. Het leek zich snel te verspreiden als een positief virus, en dat bericht hield ongeveer het volgende in: (meer…)