Michiel Schrijver, Joanne Nihom
ZeeStreken, een ontmoeting in woord en beeld
Uitgeverij Zilt
Hoe beschrijf ik hier de reis van de schilderijen die Michiel Schrijver maakt en hoe verbeeld ik hier de teksten die Joanne Nihom maakt over die schilderijen. Misschien is dit een aardige, een tekst die op de achterflap van het – prachtige – boek staat: ‘ZeeStreken is een ontmoeting in woord en beeld. Een samenspel als ontdekkingsreis, waarbij grenzen worden opgezocht.’
En sinds het boek bij mij binnen is gekomen, ligt het in de huiskamer en hebben nogal wat mensen, en onze kleinkinderen dit boek met groot plezier en belangstelling bekeken. Het is dan ook een boek dat de verbeelding helemaal los laat gaan, maar je ook zo laat verstillen.
In het voorwoord schreef schrijver/dichter Marjoleine de Vos: ‘Het stilstaande verhaal van het beeld, de mensen die zwemmen maar natuurlijk nergens aankomen, want ze zijn geschilderd, de situatie die niet verandert en zich eindeloos laat beschouwen, dat alles daagt een schrijver uit.’
Die schrijver is Joanne Nihom, die met korte poëtische teksten de verbeelding verder aanzet, en soms richting geeft. In die zin ben ik het ook niet eens met de constatering van Marjoleine de Vos dat de mensen nergens aankomen. In mijn hoofd ontstaan namelijk, door de combinatie van woorden en beelden hele verhalen. Verhalen van vertrek, een reis, en dus ook ergens (anders) aankomen. De makers van het boek geven aan bij het begin: ‘Laat jouw unieke Zee stromen … houd die diep, breed en wijds. En laten we vooral nooit onze eigen woord- en beeld Streken vergeten.’
Het is die aanmoediging om te verdwalen in dit boek. Te verdwalen in je eigen reis.
ik wil een afspraak
zegt de tijd
ik kijk even wanneer ik tijd heb
antwoordt de afspraak
de tijd vindt dat een goed idee
hun agenda’s worden naast elkaar gelegd
de tijd en de afspraak overleggen
en dan is er een afspraak op de juiste tijd
En dan begint je eigen reis in dit boek. Een reis die je langs onbekende kusten, landen, en plaatsen brengt.
‘Ergens ver weg in zee is een holte. Het volk dat daar woont, is er ooit toevallig terechtgekomen. De mythe gaat als volgt. Op een zekere dag bezeilden twee geliefden het warme water van de kobaltblauwe zee, toen ze plotseling werden meegenomen door de stroming. Ze hielden elkaar stevig vast en dachten dat hun einde was gekomen. Ze zagen alleen nog donkerte. Er was storm en wind, maar toen het stil werd en hun ogen weer licht zagen, was daar een stad zonder leven. De zee reikte tot de horizon en stopte daar aan de randen van hun bestaan. Ze besloten te blijven en zich te nestelen. De rest is geschiedenis.’
Wat een wonderlijk boek van deze twee.
Ron van Es
Bovenaan zie je het schilderij ‘In de holte van de zee’ dat we hier met toestemming mochten plaatsen.
Geef een reactie