Wanneer ik aanbel bij het Ethiopische gezin waar ik wekelijks kom, zie ik een zwaaiend handje achter het raam naast de voordeur verschijnen. Ik hoor opgewonden stemmetjes: “Oma, oma” roepen. De deur zwaait open. B. gilt het uit van de pret. De 17 maanden oude peuter wil even worden opgetild, terwijl zijn bijna 4 jarige zusje M. mijn been knuffelt. Ik zet B. weer neer en hij dribbelt naar de huiskamer. Zijn zusje volgt huppelend.
B. kruipt op een eetkamerstoel aan tafel. Hij weet dat hij het eerste aan de beurt is. Zijn zusje gaat rustig en afwachtend naast hem zitten. Langzaamaan heeft B. doorgekregen dat je een boekje zelf kunt doorbladeren, en dat de plaatjes een naam hebben. Hij brabbelt nog veel, maar soms klinkt er een herkenbaar woordje door. Na 5 minuutjes vindt hij het wel mooi geweest. Hij glijd van de stoel af om te gaan spelen.
Zijn zusje M. schuift nu naast mij. Ik heb 3 prentenboeken bij me, en M. mag de volgorde bepalen dat we ze gaan lezen. Ze geniet zichtbaar van het voorlezen en het bekijken van de illustraties. En soms maakt het onderwerp bij haar verhalen los. Die mag ze dan uiteraard vertellen. En wil ze zelf “voorlezen” of is ze na één boek al moe, dan is dat ook prima! Ik laat boeken op herhaling de revue passeren, en introduceer op zijn tijd een nieuw boek. De herhaling vindt M. ook fijn!
Inmiddels zit B. in een kinderstoel voor een avondhapje. Als hij doorkrijgt dat ik weer ga vertrekken, begint hij hard te huilen. Moeder B. moet hem losmaken, dat maakt hij duidelijk, en hij strekt zijn armpjes naar mij uit. Ik til hem op, en knuffel hem even …. en dan is het goed.
Dág, wordt er naar me geroepen en ik word uitgezwaaid. En dan, ineens zomaar, krijg ik van de kleine B. een kushandje. Ahhhh….. smelt!
Lieve BlijNieuwslezersbijdrage
