Soms zie je in de bast van bomen de winter prachtig weerspiegeld. Daar kijk je dan ademloos naar en zou je willen dichten zoals Jacqueline van der Waals met haar wintergedicht:
de grond is wit, de nevel wit, de wolken waar nog sneeuw in zit, zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit met witte rijp beijzeld.
Dat is me niet gelukt. Deze foto die eenzaamheid laat zien, en ons toch ook de grootsheid van de natuur toont, is als een gedicht. Het groen naast het wit wijst naar de lente als een belofte: nog even geduld…