Elke ochtend om kwart over acht parkeert Sam zijn mobiele koffiekar op het plein
bij het station. Geen groot bedrijf, geen personeel, geen reclame.
Alleen Sam, zijn zelfgebouwde kar, en goede koffie.

De eerste klanten zijn vaste prik: mevrouw De Vries met haar hondje, die altijd
een espresso neemt; Aziz, een student die in stilte zijn cappuccino drinkt;
en de altijd gehaaste fietser die “dankjewel!” roept terwijl hij doortrapt met een
latte in zijn hand.

Wat begon als een manier om rond te komen na zijn ontslag, is uitgegroeid tot
iets veel waardevollers. Sam kent inmiddels bijna iedereen bij naam.
Hij onthoudt wie van havermelk houdt, wie liever geen deksel wil,
en wie gewoon even wil praten.

Op een frisse maandag stapt er een meisje naar de kar dat hij niet kent.
Ze bestelt een chai latte en kijkt even rond.
 “Wat een fijne plek is dit eigenlijk,” zegt ze.
 Sam glimlacht. “Dat hoor ik vaker. Ik denk dat het de mensen zijn.”

Ze komt de volgende dag terug. En de dag erna. Ze blijkt een nieuw leven te beginnen,
alleen in een nieuwe stad. En deze koffiekar, hoe simpel ook, voelt als een beginpunt,
zo vertelt ze hem.

Sam denkt er niet veel van, tot hij op een ochtend aankomt en iemand met krijt op
de stoep heeft geschreven:
 “Bedankt voor je koffie. En voor het gevoel van thuiskomen.”

Sam kijkt ernaar, roert zijn koffie, en lacht. Geen groot succesverhaal. Geen miljoenen.
Maar wél elke dag een beetje betekenis. Daar doet hij het ook voor.
Dat is voor hem eigenlijk precies genoeg.

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen