Het begon als een zonovergoten ochtend. Het vroor nog. Zo liep ik naar
m’n dochters huis, onderwijl de heerlijk frisse, en gezonde ochtendlucht inademend.
Mijn dochter en ik zouden samen naar het ziekenhuis, zij voor controle en ik voor
de gezelligheid mee. Ze heeft de meest welkome ‘ziekte’: Ze is namelijk zwanger 💙
Naar haar auto kijkend, waren de ruiten nog dik bevroren aangezien het de hele
nacht aardig onder -0 was geweest. Ze moest nog even haar schoenen aantrekken.
“Geef mij je sleutels, dan zal ik vast krabben”.  Zo gezegd, maar niet zo gedaan.
Zal je altijd zien, sleutels waren nergens te vinden. Niet in haar jas en niet in haar tas.
Uiteindelijk….ja! Op een hele andere plek dan normaal toch gevonden.
Ik gauw krabben en mijn dochter de schoenen aan.
Hup, daar gingen we. Mooi optijd. Ze moest er tien voor negen zijn en om kwart over
acht reden we weg, alle tijd om de 11 km te overbruggen.
Oeps, toen we iets van 4 km gereden hadden kwam ze er achter dat ze het formulier vergeten
was. Dus maar weer gauw terug, om later vervolgens weer richting het ziekenhuis te rijden.
Kwartiertje later dan zonet, dus alle tijd hadden we nu niet meer.
Precies op tijd reden we de parkeerplaats op. We hadden afgesproken dat mijn dochter zou
uitstappen en ik de auto in de parkeergarage zou zetten. Even plekje zoeken ennnn, ja! Gelukt.
De auto piepte wel wat toen ik hem achterliet, maarja, vreemde auto, vreemde geluiden.
Nadat ze alle onderzoeken achter de rug had na een uurtje of twee, liepen we op ons gemak
weer richting de auto. ‘Huh”?? zei mijn dochter, “het lijkt wel of de lichten nog een beetje branden”.
Toen ze vervolgens de deur niet open kreeg met de afstandsbediening van de sleutel,
viel bij ons allebei het kwartje. De accu was leeg. Moeder, ik dus, had de lichten laten branden.
Pff wat suf zeg. Dat kon er ook nog wel bij. De Wegenwacht dan maar bellen, we hadden geen
ander alternatief. Na ongeveer een uur wachten, kwam dan eindelijk de Wegenwacht.
Gelukkig was het een supervriendelijke man. Hij kon er de humor wel van inzien.
Daar werden wij dan ook weer vrolijk van. Volgens hem waren we niet de eersten en vast ook
niet de laatsten die vandaag zijn hulp zouden inroepen. Na een paar minuten had hij de accu weer
opgeladen. Met de mededeling dat ie slecht was en dat mijn dochter beter een nieuwe accu voor
haar auto kon halen, vertrok hij weer. Het was me de morgen wel! Een Maandagmorgen Blues.
Het lijkt allemaal kommer en kwel, maar we hebben geen moment een ‘ook dat nog’ gevoel gehad,
sterker nog, we hebben ons prima vermaakt de hele morgen ondanks dat er wat dingen niet liepen
zoals we het in ons hoofd hadden.
Het belangrijkste is tenslotte dat het met mijn dochter, de aanstaande moeder en de kleine in haar
buik allemaal prima gaat. 

BlijNieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen