Vandaag was het net alsof de wereld even ingeslapen was onder een dun laagje rijp.
De thermometer liet -1, -2, en hier en daar zelfs -3 graden zien, wat genoeg was voor
een mooie bevroren ogende wereld. Bloemen op de ruiten van de auto of zelfs boven
op het dak hiervan. Het was buiten betoverend: de bomen droegen witte kanten boorden,
de grasvelden knisperden onder je voeten zodra je er doorheen liep, en de lucht was zo
helder dat je bijna kon voelen hoe de winter zachtjes aan de deur klopte.

Er lag geen dik pak sneeuw, maar dat maakte het juist speciaal.
De zon scheen volop door de kale takken en liet alles glinsteren, alsof iemand duizenden
kleine lichtjes had verspreid. De kinderen liepen of fietsten met rode wangen en hun handen
diep in hun zakken naar school en de volwassenen die op de fiets naar hun werk moesten,
doken inclusief sjaal, in hun jas. Wie had er nou geen glimlach op zijn gezicht bij het zien van
die eerste ademwolkjes in de koude lucht?

Het was een dag om even stil te staan. Om te genieten van het krakende geluid onder je laarzen,
de geur van lekkere thee of warme chocolademelk die je thuis opwachtte, en het gezellige gevoel
dat alleen de winter kan brengen. Deze dag was een heerlijke rustige voorbode van de
aankomende winter, met kleine, stille momenten die de kou zo bijzonder maken.

Dus trek je sjaal wat strakker, haal diep adem en geniet van deze dag. Want soms zijn het juist
de lichte vorstdagen die zo vol zon zijn en ons het meest doen glimlachen.

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen