Herken je dat? Dat je soms iets leest en dan keihard moet lachen? Woordgrappen!
 Ik ben er dol op. Het begon nu allemaal tijdens De Week van de Vrouw, georganiseerd
 door dat ene bekende damesblad waar je altijd de leukste extraatjes bij krijgt.
 Mijn vriendin en ik struinden langs de kraampjes, proevend, snuffelend, giechelend,
je kent het wel. Tot we ineens stilstonden bij een knalgele stand met een bord dat ons meteen
 deed grinniken:“De echte kaas in een echte kaasual chique tas.”

De kaasboer, een joviale man uit het Gooi met een accent zo romig als zijn brie,
 stak ons een blokje oude kaas toe en wees op de stand met allemaal verschillende kazen.
 Hele, maar ook pond stukken en nog meer lekkere stukken kaas.
 En daar hing-ie: een hippe tas met het silhouet van een elegante zwartbonte koe erop,
 subtiel afgedrukt alsof het de nieuwste print van een Frans modehuis was.

“Dat is onze limited edition Koechi-tas,” zei hij trots. “Met echte graasroots-design!”

We keken elkaar aan. Ik begon er gelijk keihard om te lachen. “Heb jij dat nou ook?” vroeg ik.
 “Dat dit gewoon voelt als haute cow-ture?” We lagen dubbel. 

Ik kocht de tas meteen. Niet alleen omdat hij hilarisch was, maar ook omdat hij verrassend
 stijlvol stond bij mijn jas. En er zaten gewoon super lekkere dingen in waaronder een stuk
 heerlijke kaas die we net daarvoor hadden geproefd.
De hele dag riepen mijn vriendin en ik dingen als:
 “Heb jij je Koecci nog wel naast je hangen?”
“Laat je Koecci niet staan hè, er zijn vast kapers op de kust die ook wel zo’n stijlvolle, hippe tas willen”.
 Of “Pas op voor die plassen, straks krijgt je Koecci natte poten!”

We lachten tot we er buikpijn van kregen. De kaas was overigens ook voortreffelijk, pittig,
 zoals ik het graag proef. 

Sindsdien is mijn Koecci-tas mijn favoriete accessoire. Niet om wat erin zit,
 maar om wat eruit kwam: pure, ongepasteuriseerde lol.

 

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen