Een poosje geleden was ik samen met een vriendin gezellig een weekendje weg.
Het mooie Texel was onze bestemming. Het was prachtig weer en we hadden
lekker door de slufter gewandeld. Ergens halverwege het eiland hadden we ons
verblijf dus na een lekkere bak koffie bij Paal 17 gingen we weer op huis aan.
De wegen op Texel zijn prima. 60 km is de maximumsnelheid. Maar als er
nauwelijks verkeer op de weg is, je lekker weg bent en het bovendien mooi
weer is, is het heerlijk om op je dooie akkertje hooguit 40 – 50 km per uur te
rijden. Zo ook die rit terug naar ons verblijf. Al kletsend reden we en zagen op
het asfalt ongeveer een kilometer voor ons op de weg een typische donkere
streep. Zó van links naar rechts over de volle breedte. Hardop vroegen we elkaar
wat dat nou was en we gingen steeds langzamer rijden tot we uiteindelijk stil
stonden. We konden onze ogen niet geloven. Het waren vogeltjes! Allemaal
gezegend met een stel vleugels maar ze wandelden stuk voor stuk gewoon allemaal
van links naar rechts. Het was zo’n bijzonder iets om te zien. Zonder er de reden
voor te kennen, als er überhaupt een aanleiding was, staken de vogeltjes de hele
weg lopend over. We zagen het geheel vol ongeloof aan en wachtten met verder
rijden tot het laatste vogeltje was overgestoken. Als ik het niet zelf had gezien
had ik het misschien niet geloofd, maar het was zo ontzettend grappig om te zien.
We waren al in een goed humeur maar nu moesten we ook nog heel erg lachen
om die wonderbaarlijk lopende vogeltjes.
BlijNieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen. 🌻🌻
