Om niet de Tweede Wereldoorlog te vergeten, worden in veel plaatsen in Nederland herinneringssteentjes geplaatst, de Stolpersteine. Voor onze deur ligt een klein tableau met tien steentjes met daarop de namen van de mensen, die in ons huis hebben gewoond en die weggevoerd zijn en niet meer terugkwamen. Onlangs zag ik twee schoolmeisjes, die gebukt stonden bij de steentjes en er iets op legden; ik ging naar buiten en we praatten even met elkaar. Ze vertelden dat in de Geschiedenisles hun docent gesproken had over de Stolpersteine. Met eerbied legden ze op ieder steentje een kleine narcis in de hoek van het steentje. Het was roerend hoe ze luisterden naar mijn korte verhaal van de familie die hier woonde en probeerde een bestaan op te bouwen na te zijn gevlucht uit Rotterdam, waar hij een banketbakkerszaak had. Een gewoon rijtjeshuis werd banketbakkerszaak en in de kleine keuken werden de koekjes en alle andere lekkere, koosjere dingen gebakken. Ze keken mij aan en knikten toen ik zei: ‘dit mag niet meer gebeuren, daarom moeten we alle slachtoffers herdenken, keer op keer.’
BlijNieuws van één van onze gewaardeerde redacteuren die eerder ook deze mooie bijdrage schreef over Stolpersteine
