Niksvermoedend stond ik laatst op een rustige avond in mijn woonkamer een beetje naar de ondergaande zon te turen. Het was schemertijd. Dat zachte moment
waarop de dag langzaam overgaat in de nacht, en de wereld even lijkt stil te staan. Mijn blik dwaalde naar buiten, naar rechts, richting het einde van mijn tuin. Wat ik daar zag, verraste me volledig.

Eerst dacht ik dat mijn ogen me bedrogen. Iets bewoog tussen de schaduwen van
de struiken. Was het een hoop bladeren? Een kat misschien? Maar toen ik wat beter keek, zag ik het duidelijk: een flinke egel scharrelde rustig rond, op zijn gemak, alsof het zijn eigen stukje wereld was. Zijn stekelige rugje stak mooi af tegen het zachte avondlicht. Ik bleef stil staan, betoverd bijna, en vergat even alles om me heen.

Er zat iets bijzonders in dat moment. Zo’n klein dier, zo onopvallend, maar met zoveel karakter. Hij snuffelde wat rond, draaide zich langzaam om, en verdween uiteindelijk weer tussen de planten. Het voelde als een klein cadeau van de natuur, een teken dat er leven zit in elke hoek van de tuin, zelfs als je het niet verwacht.

Sindsdien kijk ik ‘s avonds vaker even naar buiten, gewoon om te zien of hij er weer is.
Die onverwachte ontmoeting heeft me eraan herinnert hoe mooi en vredig de natuur
kan zijn, zelfs of liever, ook in onze eigen achtertuin. Het gaf me een gevoel van verbondenheid,
en een glimlach op mijn gezicht die nog lang bleef hangen.
Soms hoef je niet ver te reizen voor verwondering, soms komt het zomaar voorbij,
precies op het juiste moment.

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen