Het was afgelopen donderdagmiddag waarop de zon geen enkele schaduw gunde.
Op het knusse plein, omringd door oude lindebomen en cafés met rieten stoelen,
zaten ze weer samen: oud-collega’s die ooit dagelijks hun brood en deadlines deelden,
nu met glazen fris, wijn, bier en borrelhapjes voor zich.

De tijd dat ze samen hadden gewerkt lag alweer zo’n vijf jaar achter deze hele ploeg,
en toch zagen ze elkaar graag en raakten ook dit keer niet uitgepraat.
Verhalen over het werk, de mooie staaltjes die ze allemaal toch maar hadden gedaan
om met elkaar de klus te klaren. Sommige collega’s werkten nog met elkaar maar het
merendeel was inmiddels alweer andere werkzaamheden op andere afdelingen begonnen.
Maar de tijd met deze club samen was toch wel een speciale.

Johan, een toendertijd veelkunner, bleek inmiddels een ware verhalenverteller. Hij had
zijn zonnebril net iets te nonchalant op zijn hoofd gezet, en met een koud biertje in de hand
vertelde hij over bijzondere dingen tijdens zijn werkzame leven en zijn nieuwe leven als
pensionado— met veel meer vrijheid, en zonder Zoom-meetings.

Er werd gelachen, getoost, oude plagerijen kwamen weer tot leven alsof de tijd had stilgestaan.
De serveerster liep lachend af en aan met glazen en bittergarnituur, tafels bij schuivend voor
iedereen die zich nog spontaan bij het gezelschap voegde.

De zon zakte langzaam, maar de gesprekken bleven levendig. Hier geen PowerPoint,
geen deadlines, geen targets. Alleen verhalen, herinneringen, en een oprechte warmte die niet
alleen van de zon kwam, maar van mensen die ooit gewoon collega’s waren — en nu
voelden dat er een traditie was geboren.

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen