Samen met m’n schoonzus ging ik een paar dagen naar een hotel in Brabant. Lekker er even een paar dagen tussenuit. We vertrokken op maandag. We zouden beginnen in ons dorp met een lunch bij de plaatselijke bakker. Deze was vernieuwd en we waren er nog niet wezen kijken. Op de weg er naar toe maakte de auto een gek geluidje. Mijn schoonzus zei: Wat hoor ik? Ah, gewoon nieuwigheid! antwoordde ik. De auto, inmiddels 13 jaar oud, was een prima wagentje. Bracht me met m’n gezelschap overal waar ik naartoe wilde. Na een goede bodem gelegd te hebben gingen we op weg. Én praten, én kwekken of het een lieve lust was. Toen ineens, we reden op de A27 in de file zo’n 20 km p.u., begon er toch dikke rook onder de motorkap vandaan te komen. DAT was niet gepland, en minder nog, echt niet goed. Direct de auto naar de rechter baan gereden en heel snel op de vluchtstrook geparkeerd met alarmlichten aan. Wat nu! Het regende maar we moesten er voor onze veiligheid uit. Wat als er brand uit zou breken? Daar stonden we, zo dicht mogelijk naast de vangrail. Aan de andere kant staan zoals eigenlijk hoort, ja dat lukte ons niet. Zijn alletwee ook geen 25 meer!! ;-).
Maar gauw de Wegenwacht bellen. Ze waren er met een klein uurtje, verzekerden ze ons. We stonden natuurlijk op een drukke weg. Daar sta je dan. Al heel snel stopte er een jonge dame met een wit/grijze auto achter ons. Ook pech??? Maar nee, deze jonge dame was heel bewust gestopt om te zien of ze misschien iets voor ons kon doen. Ze had al een gevarendriehoek achter haar eigen auto gezet. Had onze auto zien roken en kwam met een brandblusser aanlopen. Ook had ze fluoriserende hesjes voor ons mee. Van de schrik was het niet in me opgekomen om die te pakken. Wat een geweldig gebaar van haar. Daar waren we echt dankbaar voor. De motorkap openen om te blussen leek me niet te doen. De klep was veel te heet om beet te houden. Nadat ze had gechecked dat er hulp onderweg was heeft ze ons gedag gezegd en haar weg vervolgd. De brandblusser, gevarendriehoek en hesjes liet ze voor ons achter.
Een klein half uurtje later kwam de takelwagen ons wegslepen naar een garage in de buurt van Den Bosch. Op de route naar ons hotel. Uiteindelijk met vervangende auto richting het hotel.
We hebben het prachtig gehad daar.
Maar dat de dame achter ons op de snelweg stopte voor hulp, zette voor ons de toon. Zomaar, geholpen door een wildvreemde met de allerbeste bedoelingen. Daar werden we zo blij van dat het feit dat de auto een flinke materiële schade had hierbij gewoon in het niet viel. Wel jammer dat ik niet weet wie deze dame was. Naast een welgemeend; dank je wel! heeft ze niets gehad. Maar deze dame verdient voor mij een bloemetje.
BlijNieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen. ??
