Elke ochtend om negen uur klimt Jeroen samen met wat andere strandwachten de
uitkijktoren, tevens reddingspost op, op het strand van Schoorl.
Geen groot avontuur. Gewoon hij, zijn rode shirt, de verrekijker en de zee.
De vaste bezoekers zijn inmiddels vertrouwd: het gezin met drie kleine kinderen dat
elke dag een zandkasteel bouwt, de oudere man die langs de vloedlijn wandelt,
de surfer die “tot morgen!” roept met zijn plank onder de arm.

Wat begon als een vakantiebaan, is uitgegroeid tot iets groters. Jeroen weet wie
bang is voor de golven, wie altijd te ver de zee in gaat, en wie juist komt voor rust.
Soms hoeft hij alleen maar te zwaaien. Soms moet hij rennen.

Op een middag ziet hij een meisje aarzelend bij het water staan.
Ze wil zwemmen, maar durft niet goed. Hij loopt naar haar toe en zegt:
 “Blijf maar ter hoogte van hier. Dan heb ik je altijd in de gaten.”
Ze knikt, waagt zich het water in, en komt de volgende dag terug. En de dag erna.
Elke keer een stukje verder de zee in. Elke keer iets zekerder.

Op een ochtend staat ze bij de toren met haar rugtas. Jeroen stapt naar beneden vanuit de toren.
 “Vandaag is mijn laatste dag,” zegt ze. “Morgen ga ik terug naar huis.”
 Jeroen knikt.  “Bedankt,” zegt ze zacht. “Ik durf weer. Omdat jij keek.”
Ze steekt haar hand uit. Hij schudt die. Kort maar stevig. “Succes thuis,” zegt hij.
Ze glimlacht, draait zich om en verdwijnt langs het duinpad naar achter de duin.
Jeroen klimt weer naar boven. Voor hem begint de dag gewoon opnieuw:
kinderen in de branding, surfers verderop, een wandelaar langs de vloedlijn.

Soms gaat het niet om grootse reddingen, maar om gewoon even gezien worden.
Geen applaus. Maar wel elke dag een beetje veiligheid.
En dat is eigenlijk precies genoeg. 

Blijnieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen