Soms zie ik haar lopen in ons dorp. Een jonge vrouw met het mooiste witte haar
wat je je maar kan bedenken. Nee, niet grijswit. Absoluut helemaal wit. Ze heeft,
zoals men dat noemt, albinisme. Geen idee of ze er ooit mee gepest is toen ze
jonger was. Ik hoop van niet. Het is heel bijzonder om te zien.
Soms als het zonnetje schijnt en ik zie haar vraag ik me wel eens af hoe dat is
voor haar. Misschien wat vaker de zon mijden? Wanneer je blank van huid bent
dan valt het niet eens heel erg op. Bij mensen die normaal donker(der) gekleurd
zijn wel. We kunnen ons niet voorstellen dat deze mensen in landen in bijvoorbeeld
Afrika worden verstoten. Mensen daar op het platteland weten niet wat dat is,
albinisme. Als er een witte baby geboren wordt, vinden mensen dat eng.
Ze kennen het niet, het is vreemd. De familie wordt gemeden, de ouders houden
hun kind zoveel mogelijk thuis, er ontstaan problemen in de familie zelf.
Niet iedereen is blij met internet maar het vergroot wel de wereld. Wij weten dat
er meer in de wereld om ons heen is dan we zelf kunnen zien.
Het geeft ons de kans om meer mensen met dit soort en andere afwijkingen
in een gen vaker te zien. Hier wordt het nog steeds als bijzonder gezien,
maar we kijken er niet meer raar van op. We weten wat het is.
Gelukkig maar ook. Er is een prachtige reportage gemaakt van twee meisjes
met albinisme. Op deze Internationale Albinismedag zet ik deze
twee mooie meiden graag in de schijnwerpers.
BlijNieuws van Yvonne
Delen is vermenigvuldigen. ??
