Mijn eerste ontmoeting met Amerikaanse televisie, eind jaren tachtig, was een cultuurschok. Ik kon niet wijs worden uit de kakofonie van kanalen, vol schreeuwende reclames, door elkaar pratende presentatoren en bizarre sporten. Maar de grootste indruk maakte een programma dat in alles het omgekeerde was.

Als Nederlandse tv-kijker word je van jongs af aan gehard met scherpe humor en bittere ironie. Het cynisme in het Hilversumse drinkwater maakt korte metten met iedere vorm van sentimentaliteit. Niets had me dan ook voorbereid op Mister Rogers’ Neighborhood. Een kinderprogramma rondom een wat oudere man in een trui, met een zachte stem en kinderlijk taalgebruik – een type dat mijn moeder zijig zou noemen. Een tergend traag programma met simpele liedjes en poppenspel. Onmiddellijk gingen al mijn alarmbellen af. Verkeerde gedachten borrelden op. Een kinderlokker? Een schijnheilige?

Maar soms zijn mensen gewoon wie ze zijn. Fred Rogers al helemaal. Een zachtaardige man die elke weekdag, van 1968 tot 2001, voor de camera zijn nette jas op de kapstok hing, zijn schoenen uittrok en een trui en gympen aandeed, om als Mr. Rogers het publiek toe te zingen „It’s a beautiful day in the neighborhood”. Kinderen hingen aan de lippen van de man die iedereen accepteerde zoals hij was.

In 912 afleveringen verkondigde hij voor miljoenen kijkers zijn boodschap van onvoorwaardelijke liefde. Zijn ‘neighborhood’ was gemodelleerd naar zijn eigen buurt uit de jaren vijftig. Met een bakker, een schooltje en een trammetje. Een buurtje waar iedereen je kende. Waar een vertrouwd persoon je op weg hielp als je iets zocht in de bibliotheek. Of je troostte als je verdriet had, zoals hem zelf was overkomen toen hij als dik kind gepest werd. Buurten die steeds zeldzamer werden, omdat mensen zo makkelijk verhuisden voor hun werk of ten gevolge van een echtscheiding. Rogers schiep op televisie die geborgenheid van vroeger. (meer…)