Kent je dat gevoel? Je loopt ’s morgen in het veld en het is windstil en een beetje mistig, de omgeving is een beetje wit. Het is een koude ochtend en terwijl de zon langzaam stijgt begint je huid een beetje te tintelen en vormt zich op je wenkbrauwen een beetje dauw.
Terwijl je verder loopt daalt er een kalmte in je geest. Het is net of wat je voelt, ruikt en hoort
scherper wordt en tegelijkertijd zachter. Ik krijg dat gevoel ook als het in de zomer net geregend heeft en ik het naaldbos ruik. Of op een herfstdag langs de haven loop en diezelfde mist zich combineert met de geuren die daar hangen.
Mijn hoofd wordt dan kalmer en ik merk dat mijn spieren in mijn rug ontspannen. Als mijn telefoon in mijn jaszak even trilt voor een appje ontstaat even het idee om te kijken wie dat was. En toch kan ik hem (meestal wel) in mijn zak laten zitten. Ik wil even genieten van de geuren, stilte en tinteling en even tevreden zijn.
Waarom zou je daar nu blij van worden? Weet ik niet, maar ik merk dat af en toe tevreden zijn en genieten van een moment dat nu eenmaal doet. Daar kun je zo weer een paar uur mee verder. Het mooiste is dat je er niet eens naar hoeft te zoeken. Als je het de kans geeft komt blijheid zichzelf wel melden.

BlijNieuws van Peter.
Delen is vermenigvuldigen. 🌻🌻